Rozumiemy motywy, gdy dziecko kradnie zarówno w szkole, jak iw domu. Wyrzuty sumienia są wielkie, ale chęć posiadania kogoś innego jest znacznie silniejsza. Niezadowolenie - psychologiczne i / lub materialne. (Być może jego pomysły na to, co jest potrzebne, różnią się od twoich). Niewystarczające zrozumienie moralności i siły woli.
To może być bardzo trudne dla matki – jej własne dziecko, które urodziła i tyle daje mu każdego dnia, mówi „nienawidzę cię”. Z automatu włączają się osądy: na temat dziecka (“Tak nie wolno mówić do mamy”, “Nie powinien się tak zachować”, “Ja je jeszcze nauczę porządku!”), na swój temat (“Nie radzę sobie”, “Poniosłam porażkę”, “Nikt nie ma takich problemów z dziećmi jak ja”, “Jestem najgorszą matką na świecie”, “Wszystko mu poświęciłam, to teraz mam”) i na temat otoczenia (“Niech mąż zrobi z nim porządek, gdzie on w ogóle teraz jest?”, “Co ta szkoła robi z dziećmi”, “Zawsze mówiłam, że to kolegowanie się z Piotrkiem wyjdzie nam bokiem”, “To przez babcię”), a może nawet na temat kondycji współczesnego świata (“Dzisiaj te dzieci są rozwydrzone jak nigdy”, “No i mam właśnie bezstresowe wychowanie…”). Uwaga! Reklama do czytania Jak zrozumieć małe dziecko Poradnik pomagający w codziennej opiece Twojego dziecka Pobądź przez chwilę uczuciami Te osądy i myśli są jak spirala – nakręcają się, nakręcają nas i w końcu lądujemy z gigantycznym poczuciem osamotnienia, braku wsparcia, lękiem, żalem, złością i winą. Nie musisz w to wchodzić! Gdy pojawiają się osądy i te wszystkie trudne myśli, nie musisz reagować. Po prostu weź głębszy oddech i przez chwilę poprzyglądaj się sobie. Co się teraz w tobie dzieje? Czego chciałabyś mieć więcej? Pewności – że twoje metody wychowawcze są dobre? Wsparcia – od kogoś, kto by zdjął z ciebie część codziennych obowiązków? Zrozumienia – od kogoś, kto by cię wysłuchał i wsparł? Jasności – by wiedzieć, o co dokładnie chodzi dziecku i czy to jest nadużycie czy coś normalnego? Spokoju i harmonii w codziennym życiu? A może czegoś zupełnie innego? Przypomnij sobie ostatnią taką sytuację. Co się wtedy działo? Co powiedziałaś, zrobiłaś, co zrobiło dziecko? Odłóż na bok swoje interpretacje, na początek zajmij się konkretnymi faktami, które miały miejsce. Masz prawo czuć obawę i lęk, czy to, co robisz, rozwija waszą relację i jednocześnie służy budowaniu kompetencji społecznych dziecka. To normalne, że w kryzysie pojawia się wiele pytań i wątpliwości. Możesz też czuć smutek, bo chciałabyś więcej wymiany. Albo żal, bo zależy ci na bliskiej i dobrej relacji. Albo bezsilność, bo chciałabyś mieć większy wpływ na zachowanie dziecka. Możesz także czuć frustrację, bo już tylu rzeczy próbowałaś, a wciąż „nie działa”. Zbierz te wszystkie uczucia – przyjrzyj się im, czy to jest smutek, żal, złość, bezsilność, frustracja, bezradność, lęk, strach, niepewność; każde z nich jest ważne i każde z nich mówi ci, że czegoś potrzebujesz. Pobądź przez chwilę z tymi uczuciami, zastanów się, o czym ważnym ci mówią. Która potrzeba najbardziej domaga się teraz zaspokojenia? Teraz możesz się zastanowić, jak tę potrzebę zaspokoić. Jeśli faktycznie zastanowiłaś się na tym, to przeszłaś 4 kroki empatii dla siebie w duchu NVC (Porozumienia bez Przemocy) – 1. Fakty, 2. Uczucia, 3. Potrzeby, 4. Prośba. Teraz może się okazać, że ta empatia, którą sobie dałaś, wystarcza na tyle, że dalsza część artykułu nie będzie potrzebna! Jeśli jednak jest inaczej… Czy dzieci są agresywne? Za każdym zachowaniem dziecka stoi jego ważna potrzeba. Czasami dziecko nie jest świadome tej potrzeby i nie wie, jak może ją zaspokoić. Ale ta potrzeba od tego nie znika – przeciwnie: długo niezaspokojona wzmaga się. Dziecko jest tylko dzieckiem i nie potrafi dojrzale i spokojnie opowiedzieć o tym, co się w nim dzieje. Wyraża swoje potrzeby tak, jak potrafi: zachowaniem. I to zachowanie czasami przybiera trudny dla rodziców kształt. Dziecko szarpie mamę, krzyczy, piszczy, niszczy zabawkę albo wykrzykuje: “Nienawidzę cię, nie jesteś moją mamą!”. Mamy czasami biorą to do siebie i martwią się tym zachowaniem. Tymczasem z punktu widzenia rozwoju zazwyczaj jest tak, że młodsze dzieci szarpią, biją lub plują, a starsze krzyczą te wszystkie przykre słowa – ale to jest pewien postęp! Zamiast bić – krzyczy. Następny etap będzie obejmował spokojniejsze mówienie o tym, czego potrzebują. Czy to cię uspokaja? To, co możemy zrobić tu i teraz, to zastanowić się, co dziecko chce powiedzieć, i otoczyć je wsparciem. Jeśli krzyczy, gdy na coś się nie zgadzasz – posłuchaj tego, co jest dla dziecka tak ważne (wyjście do kolegi, obejrzenie bajki itp.), dlaczego tego tak chce. Możesz wyrazić słowami swoje zrozumienie: „Aha, chyba naprawdę bardzo zależało ci na tej bajce”. Zwykle dziecko się nakręca jeszcze bardziej, ale na chwilę – świadomość, że jest słuchane i akceptowane ze swoją frustracją jest dla niego bardzo budująca i pomaga przejść do wymyślenia nowych strategii, pomysłów na to, co teraz chce robić. Jeśli krzyczy, bo zawaliła mu się budowla z klocków – posłuchaj tego, co jest tak ważnego w tej budowli: czy chodziło mu o wyzwanie, sprawdzenie się w trudnym zadaniu czy może bardziej o skuteczność i świetny efekt, a może jeszcze o coś innego? Tak, to może być frustrujące i trudne, gdy nie udaje się tego osiągnąć. Możesz wyrazić swoje zrozumienie, odgadnąć potrzebę, która stoi za tym zachowaniem, otoczyć akceptacją, opłakać stratę. A może przeżywa rozczarowanie w relacji, w klasie? Znowu: wysłuchaj, otocz akceptacją. Nie mów, że tak bywa, że ten chłopczyk jest zły albo że kiedyś zapomni – to nie pomaga. Po prostu posłuchaj, a potem znajdźcie potrzebę, która za tym stoi. Oczywiście, nie musisz się zgadzać na takie zachowanie. Możesz pilnować swoich granic i mówić otwarcie, że nie lubisz, gdy krzyczy, że cię nienawidzi, że to dla ciebie przykre. Zrób to jednak, gdy dziecko się uspokoi. W zdenerwowaniu niewiele wchodzi do głowy, jego mózg jest odcięty od możliwości nauki, zapamiętywania, refleksji. Warto też porozmawiać o tym, co innego może robić w podobnych sytuacjach. Wspólnie znaleźć jakąś nową strategię, którą ono będzie miało szansę zastosować. Uwaga! Reklama do czytania Jak zrozumieć małe dziecko Podręcznik świadomego rodzicielstwa Konflikty w rodzinie Koniec z awanturami, czas na rozwiązania Tylko dobre książki dla dzieci i rodziców | Księgarnia Natuli I przede wszystkim – bądź cierpliwa i łagodna dla siebie. Dziecko robi to, co robi, bo nie potrafi inaczej, bo jest na drodze rozwoju i jeszcze nie dotarło w to miejsce, które przez ciebie byłoby milej widziane. Nie ma w tym ani twojej winy, ani zasługi. To po prostu dziecko i jego naturalny rozwój.
Tym samym poszukując podstawy prawnej do takiego odroczenia, znajdujemy ją także w tej samej ustawie w sąsiadującym artykule Art. 36. 4. “Dyrektor publicznej szkoły podstawowej, w obwodzie której dziecko mieszka, na wniosek rodziców, odracza rozpoczęcie spełniania przez dziecko obowiązku szkolnego o jeden rok szkolny”.
Emocjonalność dzieci to temat, który w wielu rodzinach pozostaje bagatelizowany, a dziecięce problemy uważane są za mało istotne. Brak rozmowy i nieumiejętność odpowiedniego ukierunkowywania emocji mogą prowadzić do ich nagromadzenia i ujawnienia jako zachowania agresywne. Szerzej o tym, jakie są przyczyny agresji u dziecka pisaliśmy wcześniej. Tym razem skupimy się na zagadnieniach: jak opanować agresywne dziecko, jak reagować i do kogo zwrócić się o pomoc, gdy domowe metody zawodzą. Agresywne dziecko – zrozumieć problem Złość, agresja i negatywne emocje u dzieci zawsze skądś się biorą, dlatego odpowiedzią na pytanie: „jak opanować agresywne dziecko?”, powinno być zrozumienie istoty problemu. Za agresją i negatywnymi zachowaniami stoją różne czynniki, często trudne do zidentyfikowania. Nie zawsze jest to przemoc czy agresja w rodzinie lub w środowisku, czasami są to subtelne rzeczy, jak: niedowartościowanie, problemy emocjonalne, brak pozytywnych wzorców czy zaburzenia hormonalne. Dostrzeżenie tych czynników ma podstawowe znaczenie, by odpowiednio reagować na agresywne dziecko i pokierować jego zachowaniem; w przeciwnym razie wysiłki nie tylko pozostaną bezowocne, ale mogą nawet przyczynić się do pogorszenia sytuacji, wzbudzając wewnętrzny bunt. Negatywne zachowania mogą ujawnić się w każdym wieku, zarówno kilkulatek, jak i nastolatek miewają problemy emocjonalne. Gdy dziecko nagle zaczyna zachowywać się w impulsywny sposób, nie reaguj agresją na agresję, nie karaj fizycznie i nie próbuj za wszelką cenę go poskromić, gdyż takie próby zwykle jedynie pogarszają sytuację. To nie oznacza jednocześnie, że należy ignorować problem i udawać, że nic się nie dzieje, gdyż zmiany w zachowaniu będą się utrwalały, a z czasem pogarszały. Jak wychowywać agresywne dziecko? Przede wszystkim zwracaj większą uwagę na to, co dzieje się z dzieckiem i dlaczego jego zachowanie się zmieniło. Próba nadmiernej kontroli i hamowanie negatywnych emocji prędzej czy później dadzą o sobie znać ze zdwojoną siłą, dlatego nie próbuj siłę próbować wyciszyć agresywne dziecko. Podstawą jest rozmowa i wzajemne zrozumienie. Czasami nie jest tak łatwo, a rozmowy i próby dotarcia do istoty problemu spełzają na niczym. Podopieczny złości się, denerwuje, łobuzuje, a nawet przejawia zachowania agresywne wobec Ciebie lub rodzeństwa. Co w takiej sytuacji zrobić? Jak wyciszyć agresywne dziecko i jak reagować w danej chwili? Gdy dziecko bije rodzica lub rodzeństwo: Bądź stanowcza/stanowczy. Złap podopiecznego za ręce i powiedz, że nie wolno bić, że to boli, nawet jeżeli uderzenie było lekkie. Nie wolno Ci ani oddawać, ani w żaden fizyczny sposób karać. Jeżeli dziecko uderzyło Cię w miejscu publicznym od razu reaguj, nie próbuj obracać tego w żart. Porozmawiajcie o tym co się stało, gdy tylko dziecko się uspokoi. Przypomnij o zasadach panujących w rodzinie. Naucz dziecko okazywać emocje w inny sposób niż przez bicie i ataki furii. Na przykład, że złość można odreagować poprzez czynności, które nie krzywdzą innych, malowanie albo policzenie do dziesięciu. Jest sporo możliwości. Jeżeli to nie działa, nie bój się zabrać syna lub córkę do poradni psychologicznej, gdzie specjalista pomoże Wam rozwiązać problem. Jak uspokoić agresywne dzieci? Nauka radzenia sobie ze złością Oto kilka podstawowych metod kontroli negatywnych emocji, których warto nauczyć podopiecznych. Metody te sprawdzają się w każdym wieku, więc przynajmniej niektóre można też zastosować u siebie: Nauka kontroli oddechu – wdech, wydech, wdech, wydech. Najlepiej nauczyć dziecko oddychać przeponowo; ta czynność pomaga w kontroli emocji i przyczynia się do zmniejszenia uczucia niepokoju i poprawy natlenienia organizmu. Uderzanie specjalnie przystosowanych przedmiotów – zamiast wyładowywać agresję na wszystkim, co popadnie np. na ludziach czy przedmiotach, warto przygotować coś przeznaczonego do uderzania, co pomoże rozładować napięcie. Pomocny będzie worek lub gruszka bokserska, ewentualnie poduszki. W sklepach można kupić też specjalne przedmioty do ściskania, które są dobrym sposobem na uspokojenie. Aktywność fizyczna to prawdopodobnie najlepszy sposób. Z dzieckiem można pobiegać w parku albo pójść na basen. Gra w piłkę, jakikolwiek fizyczny trening, czy nawet zwykłe bieganie z psem to aktywności pozwalające rozładować emocje. Sport warto uprawiać profilaktycznie dla zdrowia i spokoju ducha. Agresywne dziecko – pomoc psychologa lub psychoterapeuty Czasami mimo najszczerszych wysiłków rodzic nie może dojść do porozumienia z potomkiem, a złe emocje dominują. Gdy kończą się pomysły na to, jak reagować na agresywne dziecko i jak je wychowywać, koniecznie zasięgnij fachowej pomocy. W Dolnośląskim Centrum Psychiatrii i Psychoterapii SUPER-ego we Wrocławiu pracujemy z rodzinami, z trudnymi dziećmi, pomagamy w rozwiązywaniu problemów i wzajemnym zrozumieniu. Sprawdź też warsztaty dla rodziców.
Można to porównać raczej do leczenia nadciśnienia lub cukrzycy, gdy leki pomagają kontrolować objawy i obniżać ryzyko powikłań choroby. Leki w ADHD pomogą dziecku m.in. lepiej się koncentrować i dłużej pracować ale nie wpłyną na to, że nadal tych lekcji nie będzie chciało mu się odrabiać.
fot. Fotolia Nie pozostawaj obojętna - interweniuj! Nikt nie lubi, gdy ktoś obcy wtrąca się do wychowania jego dzieci. Gdy jednak rodzic jest agresywny (np. wyzywa dziecko, krzyczy na nie, poszturchuje, karze klapsami), należy tak spokojnie, jak tylko potrafisz: „Proszę nie bić dziecka” Albo po prostu zapytaj zdenerwowaną matkę czy ojca, czy możesz w czymś pomóc. Już samo zainteresowanie się sytuacją może sprawić, że rozgniewany rodzic opamięta się. Przestanie też czuć się bezkarny, wiedząc, że ktoś go obserwuje i reaguje na jego agresywne zachowanie. To ważne, bo wtedy taki dorosły najprędzej zastanowi się nad swoim postępowaniem. Koniecznie zgłoś sprawę policji Oczywiście, gdy uznasz, że sytuacja tego wymaga. Za ścianą przeraźliwie płacze dziecko, a sąsiedzi nie chcą ci otworzyć drzwi lub nawet obawiasz się do nich zapukać? Bez wahania sięgnij po telefon, wykręć alarmowy numer 112 i powiedz dyżurującemu policjantowi, co cię nie czuj się winna, że powiadamiając policję, narażasz sąsiadów na przykrości Pamiętaj, tego rodzaju zgłoszeń absolutnie nie należy traktować w kategoriach donosicielstwa. Takie postępowanie może zapobiec dziecięcej tragedii, jest więc obowiązkiem każdego, komu dobro najmłodszych leży na sercu. Nie trać czujności i chroń swoje dziecko Przede wszystkim nie zgadzaj się, by ktokolwiek dopuszczał się wobec pociechy jako forma wychowania Mąż jest zdania, że klaps to nic strasznego? Tłumacz, że bicie upokarza dziecko, odbiera mu poczucie bezpieczeństwa i uczy dziecku, że nie wolno go bić Ani koledze z piaskownicy, ani pani w przedszkolu, ani babci). Malec powinien też wiedzieć, że jeśli coś takiego się zdarzy, musi ci o tym powiedzieć. Nie tylko siniaki są sygnałem, że dziecko może być ofiarą przemocyCóreczka bawiąc się lalką, mówi:„Jak się zaraz nie uspokoisz, to ci wleję”? Zapytaj dziecko: „Czy ktoś mówi tak do ciebie?”. Może się bowiem okazać, że córka dostaje klapsy np. od niani. A to dyskwalifikuje ostatnio posmutniał, stracił apetyt, gorzej sypia? Jeśli twoje relacje z mężem nie są najlepsze i zdarza wam się wciągać malca w swoje konflikty, może to być przyczyną niepokojącego zachowania dziecka. Doświadcza ono bowiem agresji emocjonalnej i cierpi z tego powodu.
1. kingapop. odpowiedział (a) 05.10.2017 o 19:29: ja też mam z panią od polskiego jutro mam z nią 2 lekcje i sie mega boje bo ona mnie wyzywa przy całej klasie od smierdzących leni i cały czas , że ja jestem najgorsza co mam zrobić? :' (. Zobacz 11 odpowiedzi na pytanie: Co zrobić gdy nauczyciel się na mnie uwziął.
Wiele osób dzwoni do mnie z pytaniem czy zajmuję się terapią dzieci. Co odpowiadam? Pytam, co się dzieje, w czym jest problem, ile lat mają dzieci i zapraszam dorosłych na spotkanie. Tak - zapraszam dorosłych - opiekunów, rodziców, mamę lub tatę a najlepiej ich oboje, jeśli jest taka możliwość. Czemu nie zapraszam ich z dziećmi, na które się skarżą? Ponieważ wiem, że potrzeba pracować z rodzicami, aby coś się mogło zmienić u ich dzieci. Wiele osób oczekuje ode mnie czegoś innego mówiąc "ale to przecież mój 6-letni syn jest niesforny, nie ja". "To przecież moja 12-letnia córka do mnie pyskuje, więc proszę, niech Pan z nią coś zrobi". Musimy pamiętać, że to złożony problem, który pokazuje, że rodzice w jakiejś mierze sobie nie radzą z problemami wychowawczymi, że potrzebują fachowego wsparcia i pomocy, że choruje cała rodzina, nie tylko dziecko. Psychoterapeuta jest dla dziecka kimś "egzotycznym", a cała sytuacja jest stresująca, dlatego też dziecko inaczej zachowuje się w gabinecie niż w szkole, w domu, czy wśród rówieśników. Lepiej kiedy pewne wskazówki od psychoterapeuty wcielą w życie rodzice, zmieniając swoje podejście do dzieci. Zasadniczo tylko rodzic, poprzez swoją własną pracę terapeutyczną, może coś zmienić w rodzinie, co przekłada się na lepsze funkcjonowanie dziecka, które poprzez swoje złe zachowanie wysyła rodzicom nieświadome sygnały pod tytułem: halo ja tu jestem, zobacz - potrzebuję Cię. Człowiek rodzi się i dojrzewa w pewnym środowisku, otoczeniu, w rodzinie pełnej albo i niepełnej. To, co widzi, słyszy, od najmłodszych lat w nim kiełkuje, tworzy jego spojrzenie na innych ludzi, na otaczający świat. Nie sposób przejść obojętnie, kiedy w domu wciąż są kłótnie, albo nie mówi się o uczuciach, kiedy zwykłą rozmowę zastępuje komputer, a wolny czas wypełniają spacery po galerii handlowej, kiedy rodzice nie mają czasu, albo są często poza domem. Jaki przykład dajemy naszym dzieciom, kiedy mówimy do naszego męża: „Ty kretynie”, albo do naszej żony: „zamknij się, bo pier*olisz”? Pewnie nikt z nas nie zdaje sobie wtedy sprawy, że jako dzieci uczymy się szacunku (albo jego braku) do przyszłego partnera. Dzieci są bacznymi obserwatorami, często naśladują nas - dorosłych, przejmują nasze słownictwo, nasze odnoszenie się do współmałżonka, czy osób starszych. Kto będzie dla dziecka przykładem, jak się odnosić do innych, jak dawać miłość, jeśli nie rodzice? Żaden psycholog, psychoterapeuta nie zastąpi rodzica. Może tylko wskazać drogę rodzicom, co zrobić, aby było lepiej. Każda rodzina tworzy swój system, a problemy dzieci są niejako zaproszeniem do psychoterapii dla dorosłych. Dzieci pokazują nam, co musimy zrobić w naszej pracy nad sobą. Gdy dzieci nie szanują rodziców, trzeba - jako rodzic - postawić sobie pytanie: kiedy ja nie szanuję swoich rodziców? Przykład często idzie z góry. Kiedy Twoje dziecko często choruje, może w ten sposób chce zwrócić na siebie uwagę? Wtedy wiele matek czy też ojców troszczy się dużo bardziej o swoje chore dziecko. Przesiadują godzinami przy łóżku, mówią czułe słówka, pytają się co zrobić na obiad, a na co szczególnie ma ochotę. Dziecko wie, że ma pewne korzyści z bycia chorym, może wtedy bardziej doświadczać miłości rodziców i jest skłonne nieświadomie częściej chorować, gdy na co dzień rodzice nie są dla niego tak mocno dostępni i troskliwi. Są też rodzice, którzy bardziej, niż dzieci rodziców, potrzebują swoich dzieci. Mówią: "Nie idź na dwór bo tam są złe dzieci", lub "bo sobie coś zrobisz", nieświadomie zaszczepiając dzieciom lęk przed innymi, przed życiem. Jednocześnie chcą zatrzymać dzieci przy sobie, bo nie radzą sobie z własnym lękiem i niepokojem, kiedy ich nie ma przy nich. Boją się je stracić, boją się, że stanie się im coś niedobrego. Chcą mieć kontrolę nad wszystkim, co się dzieje, lecz kiedy dziecko wychodzi z domu, to tracą nad nim kontrolę, a świat postrzegają jako "zły i niebezpieczny". Robiąc tak, nic dziwnego, że ich dzieci nie potrafią dorosnąć, przełamywać kolejnych barier, ale wycofują się po małym potknięciu. Gdy dorosną, są wrogo nastawione do innych, bądź czują się lepsze od swoich rówieśników, żądają szczególnych praw, nie potrafią współpracować, ciężko im zbudować stały związek oparty na życzliwości i wzajemnym szacunku. Częstym problemem rodziców jest też brak konsekwencji i uległość wobec żądań stawianych przez dzieci. Kiedy mały chłopiec tupie nogami przed witryną sklepową, bo zobaczył samochodzik, który natychmiast ma mu kupić tato, to zaczyna manipulować swoim zachowaniem. Ważna jest wtedy nasza reakcja i nasza stanowczość, ale jeśli ulegniemy, to mały chłopiec ma już na nas sposób i nie zawaha się kolejnego szantażu w przyszłości. Może nie warto płacić aż tak wysokiej ceny za „święty spokój", ale pozwolić dziecku się wywrzeszczeć i nie ulegać manipulacji? Dziecko musi zobaczyć, że to nie ono ma władzę nad nami, ale my nad nim. To nie ono wie lepiej, co dla niego jest dobre, tylko my. W przeciwnym razie widzi swych rodziców jako słabych i ułomnych, którym można "wejść na głowę". Nie chodzi też o to, by stać się surowym, oschłym i wymagającym rodzicem, który z góry przyjął pewien schemat i będzie bezwzględnie wymagał jego realizacji. Częstym problemem jest też nieobecność jednego z rodziców, bądź odmienny styl wychowania, który mamy w stosunku do jednego z dzieci, lub kiedy jeden rodzic stara się wychowywać dzieci inaczej, niż jego partner. Dzieci zazwyczaj stają w opozycji do tego rodzica, który więcej wymaga i szukają sojusznika wśród drugiego, "łagodniejszego" z rodziców. Kończy się to tym, że dzieci rządzą w domu, zamiast słuchać i szanować porządku, który powinni ustalać wspólnie oboje rodzice. Dobrze, kiedy jest wspólny plan wychowania i dzieci wiedzą, że nikt nie będzie ich lepiej traktował kiedy nabroją, ale poniosą zasłużoną karę, ustaloną wspólnie przez obojga rodziców. Tak więc droga Mamo, drogi Tato - daj sobie szansę na miłość w rodzinie i zobacz, gdzie naprawdę leży źródło problemów. Zobacz, że można coś zmienić w sobie, w relacji z mężem/żoną i w relacji z dziećmi, żeby wszystkim żyło się prościej i lepiej. Czasami małe rzeczy dają duże efekty. Czasami zmiany drobnych nawyków, otwierają nowe możliwości, których wcześniej nikt nie widział. Kiedy nam - dorosłym żyje się lepiej, polepsza się też naszym dzieciom, stają się mniej problematyczne, bardziej radosne i otwarte na świat, optymistycznie nastawione do życia.
2) w przypadku, gdy użycie przedmiotu (np. broni) może stanowić zagrożenie dla życia lub zdrowia uczniów – natychmiastowe powiadomienie dyrekcji szkoły, która zawiadamia policję. 2. Wychowawca w każdym takim przypadku powiadamia rodziców i dyrekcję szkoły. 3. Gdy dzieci ignorują i krzywdzą rodziców przez cały czas, to oznaka tego, że coś jest nie w porządku. Odpowiednie wychowanie od najmłodszych lat to klucz do unikania problemów na późniejszych wiemy, że są rodzice którzy nie zwracają na dzieci uwagi, nie dbają o nie, a nawet robią im krzywdę. Ale zdarza się nie raz i tak, że to dziecko ignoruje i nie szanuje dzieci nie zwracają uwagi na to, co mówią rodzice, problem ten ma wpływ na całą rodzinę. Trzeba jak najszybciej zacząć działać. Gdy dziecko ignoruje i nie szanuje rodziców, daje zły przykład rodzeństwu i problem będzie jedynie narastał, jeżeli nic z nim nie dzieje się, gdy dziecko ignoruje i nie szanuje rodziców?Gdy dziecko ignoruje i nie szanuje rodziców, jego zachowanie zazwyczaj cechuje się co najmniej jedną z następujących oznak: Dziecko nie wykonuje poleceń lub w ogóle nie zwraca na nie uwagi. Ostrzeżenia, groźby i kary nie mają absolutnie żadnego wpływu na zmianę niepożądanego zachowania. Dziecko nie docenia tego, co robią dla niego rodzice. Nie jest wdzięczne za okazywaną dobroć i prezenty. Maluch szuka niezależności – próbuje robić rzeczy, na które nie jest jeszcze gotowy. Odrzuca wszelkie próby pomocy. Bunt, agresja słowna i brak okazywania przywiązania to elementy dnia codziennego. Dlaczego bywa tak, że dziecko ignoruje i nie szanuje rodziców?Jak każde zachowanie dziecka, tak i ignorowanie rodziców może mieć kilka różnych przyczyn. Wiele zależy od charakteru dziecka i jego predyspozycji. Wpływ na to, że dziecko ignoruje i nie szanuje rodziców ma też edukacja i jeśli takie zachowanie skierowane jest jedynie przeciwko jednemu z rodziców, sytuacja jest inna. To oznacza, że dziecko może tłumić negatywne emocje związane z tym właśnie się tak dziać po prostu dlatego, że dziecko woli tego rodzica, z którym spędza więcej czasu. Innym powodem może być trwająca złość na coś, co stało się w przeszłości. Niezależnie od powodu, najlepszym rozwiązaniem jest szczera i spokojna rozmowa z dzieckiem. Wyjaśnienie problemu pomoże go są jednak dzieci, których wychowanie jest prawdziwym wyzwaniem. Maluchy szybko tracą cierpliwość i złoszczą się, są rozpieszczone i mają tendencję do pyskowania. Takie zachowania zazwyczaj są wynikiem problemów społecznych. Nie ma dziecka, które po prostu “jest niegrzeczne” od dzieci stosują mentalną agresję. Krzywdzą rodziców i zadają im ból aby postawić samych siebie w pozycji osoby, która ma władzę. Kiedy taki układ trwa przez dłuższy czas, często zmienia się w syndrom muszą koniecznie skupić się na tym, by ustanowić swój autorytet i korzystać z niego w takich sytuacjach. W innym wypadku dziecko może wejść w wiek dojrzewania z przekonaniem, że ma nad rodzicami władzę. Wtedy problem stanie się bardzo poradzić sobie z tym problemem?Gdy dziecko ignoruje i nie szanuje rodziców, rozwiązanie należy dobrać do jego wieku. Poniżej opisujemy szczegółowo metody radzenia sobie z nieodpowiednim zachowaniem u niemowląt, dzieci pomiędzy drugim a trzecim rokiem życia, oraz u dzieci i dzieci do 2. roku życiaDzieci które nie ukończyły drugiego roku życia nie rozumieją wielu sytuacji. Najlepiej byłoby, gdyby rodzice nie zmuszali ich do niczego, czego maluchy nie chcą robić. Takie mechanizmy mogą jedynie spotęgować niepożądane tego, działaj odwrotnie. Zasyp dziecko oznakami troski, przywiązania, miłości. Dawaj pozytywną motywację i nagrody. Dzięki temu dziecko wypracuje sobie pozytywną relację z szacunkiem i bliskością.“Dzieci które nie okazują szacunku rodzicom stosują mentalną agresję. Krzywdzą rodziców i zadają im ból aby postawić samych siebie w pozycji osoby, która ma władzę. ”Dzieci pomiędzy 2. i 3. rokiem życiaBłąd który wielu rodziców powtarza bardzo często to kłócenie się z dzieckiem tak, jakby było ono osobą dorosłą. Zamiast tego, lepiej jest po prostu trzymać się swoich zasad i poleceń wydanych dziecku. Oczywiście należy egzekwować je z miłością i wyjaśnić, o co ten sposób, dziecko z czasem zrozumie, że wszystko czego wymaga rodzic ma jakiś powód i uzna, że należy tych poleceń przestrzegać. Stanie się tak szczególnie wtedy, gdy dziecko zrozumie wreszcie, że przestrzeganie poleceń rodziców i posłuszeństwo wychodzą mu na dobre i są dla niego i dzieci starszeNatomiast w przypadku starszych dzieci, takich, które chodzą już do przedszkola i szkoły, pomocne może się okazać sprawdzenie zachowania dziecka poza domem. Środowisko szkolne może pomóc Wam jako rodzicom wprowadzać zasady grzecznego zachowania, które następnie dziecko przeniesie do tym etapie życia dziecko jest bardziej świadome swoich czynów i ich konsekwencji. Tak więc techniki wychowawcze używane na tym etapie powinny być oparte o szacunek do rodzica i innych osób, których należy trzeba koniecznie zadbać o wychowanie emocjonalne pociechy. Kluczem jest tu empatia. Dziecko musi uznać, że jego słowa i czyny mogą zranić innych, w tym osoby, które maluch kocha – czyli dziecko ignoruje i nie szanuje rodziców, bez wątpienia trzeba wzmocnić autorytet rodzicielski. Ale nie oznacza to, że musicie być surowymi rodzicami i używać kar. Zdecydowanie nie trzeba także używać przemocy. Zamiast tego, uczcie dziecko codziennie zasad zachowania, dawajcie mu dobry przykład i zapewniajcie tyle uwagi, ile maluch może Cię zainteresować ... PROBLEM: Gdy sąsiadom przeszkadzają zbyt głośne dzieci. Autor: Justyna Mazur. Według sąsiadów moje dziecko zbyt głośno biegało. Tak głośno, że oni nie byli w stanie - jak to mówili - normalnie funkcjonować we własnym domu. Upominali nas wielokrotnie, wiele razy prosili również, byśmy coś z „tym dzieckiem” zrobili. zapytał(a) o 16:13 Nie nawidze swoich rodzicow! co mam zrobic? Mam 15 lat i nienawidze swoich rodzicow,moja tata ma 57 lat a mama 52. Tata z mama ciągle przeklinają co drugie slowo,nawet jak cos mowia normalnie,czy smieja sie to musza przeklnac..Jestem w 3 gim i miesiecznie moze dostaje 5 zl..nie no powiem tak jak sie uda..jak trzeba jakie ciuchy kupic..to jest darcie ogromne! mam 2 pary spodni 3 bluzy i troche bluzek! a moja siostra jest wlascicielka Croppa town i house! Mieszkam na wsi rano dzisiaj mama jechala do miasta i powiedzialam jej zeby mi kupila legginsy i jakas tunike bo mam w czwartek dyskoteke..i chcialam raz ladnie jest opisalam zeby kupila czarne i w ogole najlepiej w upsie albo tam byly fajnie..to ona mi kupila mi za 10 na rynku ... takie duze ze ona by sie w nie zmiescila a ona jest wysoka i gruba...a ja mam ona jeszcze mowila ze sa dobre! a kupila nasjansze ..jakie mogly byc..tuniki mi nie kupila nawet zadnej bluzki...ludzie czy ja tak duza wymagan..jeszcze teraz sie wydarli na mnie ze co tylko powiem to mam ze mam za duzo..a tak wcale nie jest ..darli sie ze na kazda dyskoteke by chciala nowa bluzke ..jak ja w tamtym roku na ani jednej dyskotece nie bylam!..mam ich dosc rodzice moich kolezanek zawsze wezma ich na zakupyy..kupia cos fajnego,nawet sami z siebie a moi nigdy..zawsze gdy cos chcemy nawet takiego czego nie mamy potrzedbnego...kolezanki ciagle jeszcza kupuja nowe rzeczy a ja ciagle w tych samych chodze..nawet nie mam jak tych pieniedzy uzbierac bo nigdy nie dotaje kieszonkowego ani cos podobnego czasem do skzoly 1,20..niektore kolezanki wydaja tysiace pieniedzy na jdzenie w sklepiku czyn w barze..ja nigdy jak mam te glupie kilka grodszy..zawsze probuje cos uzbierac..ale tak sie nie da! kasy maja duzo...w senscie wystarczajaco..teraz jeszcze mama sie na mnie wydarla ze jak wezmie jakiegos patyka tak mi wleje..bo ja jej powiedzialam ze sa niedobre..to ona sie zaczela drzyc na mnie...w ogole mnie nie rozumie..ze dziewczyna w tym wieku.. potrzebuje wiecej..pieniedzy..wiesz to ze mnie rodzila..to jej sprawa..nawet niechcaialbym sie urodzic wszyscy z mojej rodziny smieja sie ze mnia drwia mowia ze jestem smieciem\1 Wy ludzie myslicie ze zmyslam! jaki mam miec szacune,jak oni nie maja szacunku dla mnie?!ja nie postepuje tak z nimi! nawet sie nie odezwe jestm cicha jak mysz! nie bylo dnia zeby sie nie klocili..chodze po katach ..jak jakas niewiem..rycze ze to jest normalne?chandler poucz sie polskiego..a ty szacunku dla innych ludzi..! a moze jestem dyzlektykiem..co nie wolno?!ALE MAM SIOSTRE STARSZA O ROK! JEJ KUPUJA WSZYSTKO,SLUCHAJA JEJ ONA MA 9 PAR SPODNI A JA 2! ITD... JA TYLKO COS POWIEM TO OD RAZU SIE DRA NA MNIE ...A JAK ONA TO NIC.. NIEROZUMIECIE ZEMNIOE TO PSYCHICZNIE WYKANCZA!chandler bo ty jestes madrzejszy od wszystkich naukowcow..aha rozumiemchandler jesli tak uwazasz..hmm widzisz kazdy ma swoje zdanie...a widze ze ty tez nie nalezysz do tych madrych...wiesz wywnioskowalam to po twoich wulgarnych odpowiedziach..tak na przyszlosc nie wyzywaj sie na ludziach z internetu...najlepiej w poduszke :]Dziwnie sie zachowujesz..uwazasz sie za Bog wie kogo...a piszesz jak skonczony idiota[ przepraszam ale musialam uzyc tego slowa,zastanow sie chlopie nas swoim zachowaniem!]chandler przezyles jakas traume z dziecinstwa czy co? z bidula jestes? czy co ze tak piszesz? Ciekawe jak by na ciebie twoi rodzice mowili o tak..zeby sie wyzyc [CENZURA] matol,[CENZURA] suka...czy bys sie cieszyl z tego?! Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2010-10-06 16:36:03 Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 16:44 Na twoim miejscu poszłabym do psychologa.. opowiedziałabym mu cala twoja sytuacje.. on by ci poradził co masz zrobic... idź najlepiej do psychologa szkolnego.. miej do niego zaufanie. ;) Pozdrawiam. ;-* I życzę powiedzenia. ^^ ... Ja mam 12 lat ale może porozmawiaj z siostrą ? Powinna coś poradzić lub na spokojnie z mamą powiedz jej żę masz dość tego ci tego ja mam troche inaczej . Wielkie współczucie ... Ja to bym chyba uciekła .. ale to twój do m. poczekaj jeszcze te 3 lata. blocked odpowiedział(a) o 16:17 zaszantażuj nei wiem ucieknij raz z domu i niech zobaczą jak cb naprawdę traktowali. ;] xxlovexx odpowiedział(a) o 16:16 sysiia. odpowiedział(a) o 16:18 eeej. nie martw się. ;-* ja mam gorzej ;. No nie jestem pewna co do tej ucieczk no bo co zanjdą cię zamiast się ucieszyć to zaczną wrzeszczeć i będzie tylko wpier* będzie . Radze ci iść do psychologa szkolnego ja też nie nawidze swoich rodziców kiedyś było tak fanie a teraz zmienili się strasznie a najgorzej z mamą a cała moja rodzina uważa że jetem leniem przez to że moja kuzynka cały czas pomaga bo ma młodszego rodzeństwa i porównują mnie do niej a uczy się gorzej odemnie ja mam same 5 i na razie tylko 1 pałe już przecież im pomagam cały czas ale to zawsze jest źle alb za mało jeszcze bardziej mnie zniechęcają do tez chandler to kończony idiota blocked odpowiedział(a) o 21:22 ucieknij z domu na jakiś czas. «ℓα∂у» odpowiedział(a) o 17:36 bardzo cie przepraszam ale nie moge pomocjestes naprawde biednatak mi ciebie teraz szkodawiem jak sie czujeszjak to czytalam poprostu sie prawie poplakalamnaprawde bardzo wspolczujei jeszcze raz przepraszam ze nie poboglama tymi co ci brzydko pisza sie nie przejmuj bo oni nie wiedza jak ty sie naprawde czujeszpowodzenia wielkiego życze Moi Rodzice tez sie tak zachowuja,!Mam ich kompletnie dosyc ..Teraz planuje ucieczke z domu ..Rozumiem cie ;) nie uciekaj z domu, bo Ci się jeszcze bardziej dostanie, nie przejmuj się Twoimi '' rodzicami '' powtarzaj sobie że jeszcze tylko 3 lata i w domu Cię nie będzie jak chcesz zarobić to możesz sprzedać swoje zabawki (jak masz jeszcze) tą kasę co dostajesz to sobie odkładaj i gdy Ci się trochę uzbiera np. 5 zł możesz iść wydać w sklepach z odzieżą używaną, w tych sklepach są rzeczy niedrogie i nawet modne WSPÓŁCZUJĘ powodzenia suzan26 odpowiedział(a) o 21:19 mam bardzo podobnie tylko mama jest kochana a gaga na nią krzyczy i przeklina blocked odpowiedział(a) o 16:17 jqb odpowiedział(a) o 16:25 do sadu idz;D i pozbaw ich wladzy rodzicielskieja tak na serio rodzicow kochac nie musisz ale szanowac powinnas:)sa ten alternatywne formy zdobycia pieniedzy, mala podpowiedz- sloneczko i te sprawy;D Puciola1 odpowiedział(a) o 08:37 Hmmm... Może znajdź np. Roznoszenie ulotek albo pracować w lodziarni. Możesz też porozmawiać z najbardziej ufaną osobą przez cb. Może masz chłopaka jeśli mu ufasz to pogadaj z nim albo z siostra a może siostra dała by ci jakiś ciuch gdyby był na nią za mały czy coś. Kurcze nwm co Ci poradzic bidulko ja mam teraz 13 lat poszlam do gim teraz i mam 3 pary spodni nie dlatego ze babcia nie chce mi kupic (mieszkam z babcia) Tylko nie ma czasem jak ... (pieniadze,czas) Sama mialam z mamą tak ze bilam sie o karzdy grosz a jak cos sie nie spodobalo ze potrzebowalam bluzki to bylam bita ;/ ale to minelo jestem z kochana babcia szkoda mi Cie bo wiem co przezywasz ale nwm co poradzic :/ glowa do gory mozesz ewentualnie rajstopki i na nie rybaczki (zima) Ehhhh... Znam ten ból... Mam trochę inaczej matka jest jeszcze ale ojca nie na widzę mam go dość jest totalnym samolubem i sknerą! JAK uważa że jestem "Uzależnionym Grubasem" to ja mam go może kochać?! i tak on jest sam strasznie gruby i tępy ! Sorka ważę ok. 70kg a mam 168cm w szkole mam 4,5 (czasami 3 się zdarzy) a jak ja zobaczyłem jego stare świadectwo to NO COMMEND w tygodniu siedzę ok 1-2 godz. dziennie a w sobotę dłużej on jest tylko w weekendy w domu (to +) ale mam cały weekend zmarnowany ! jak mam ochotę wypocząć w weekend to mnie wyzywa za to że śpię do 10 lub nie chce mi się czegoś zrobić ! Co miesiąc wydają a bzdury pieniądze p 450zł na jakiś zestaw mebli ogrodowych ([CENZURA] z plastiku i metalu) a jak ja 3 lata proszę o coś powyżej np. 300zł to... "Po co ci to?! , itp! ja też bym mógł zadać takie pytania np. po co ci alkohol? po co ci laptop za tys? (kupił lapka i internet pobawił się nim miesiąc i mu się znudził ale nie pozwala tykać ani internetu ani laptopa ! dlaczego? bo jest SKNERĄ) Nie chcę się już rozpisywać bo to mnie dobija... Spróbuj ich zrozumieć może pożycz od siostry ciuchy ? I piszesz tylko że nie nawidzisz rodziców bo ci nie kupują ubrań smutne .Tylko to się dla ciebie liczy ? I możesz też z nimi spokojnie pogadać czy .A tak szczerzę powinnaś też zacząć ich sanować i rozumieć że nie mają milionów i nie stać ich aby na każdą dyskotekę coś nowego kupić możesz coś przerobić . mam pytanie czy ktoś cię lubi z kl?zadzwoni do takiego specjalisty nrtel znajdziesz w necie , ale on ci pomorzę a twoi rodzice pożałują milvana odpowiedział(a) o 13:19 Ja mam dużo ubrań ale nie mam nowych blocked odpowiedział(a) o 22:29 niwiem kocaj ja i placz czesto Uważasz, że ktoś się myli? lub OkxaJgN.
  • cnm39nxd0n.pages.dev/116
  • cnm39nxd0n.pages.dev/32
  • cnm39nxd0n.pages.dev/62
  • cnm39nxd0n.pages.dev/358
  • cnm39nxd0n.pages.dev/267
  • cnm39nxd0n.pages.dev/104
  • cnm39nxd0n.pages.dev/351
  • cnm39nxd0n.pages.dev/101
  • cnm39nxd0n.pages.dev/166

    • co zrobić gdy dziecko wyzywa rodziców